Hırsız Kulak

Şu an salona dolan gün ışığını görmenizi, onun ruhumda yarattığı nikbinliği, letafeti hissetmenizi bilseniz ne çok isterdim.

Dün gece uyurken ve bu sabah uyanıp ortalık toplar, çay demler, sigara sararken Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın Boşanmış Kadın adlı öyküsünü dinlediğimden mütevellit bu normalde kullanmadığım kelimeleri kullanışım. Hırsız kulak var bende. Bunu öykülerde bilerek kullanıyorum. Şimdi yazdığım hikaye Ursula’nın üslubunda olacak, bu Orhan Pamuk, bu Nezihe Meriç,…Memduh Bey’imi denesem mi? İşte böyle yazmıştım bir ara. Sonrasında onlardan da çıkıp kendime döndüğünü üslubumun, hayret ve neşeyle görmüştüm.

Kendi kendime uydurduğum melodilerde daha çok çıkıyor ortaya bu hırsız kulak mevzusu. Melodiyi unutmamak için hemen üstüne uyduruk birkaç söz yazar, sonrasında düzenler, yanımda o an hangi gariban varsa “Dinle bakayım, ben bunu hangi şarkıdan çalmışım?” diye yakasına yapışırım. En iyisi Ayş’tır. Hemen çıkarır, “Abla Tarkan bu,” der mesela. Bazen de yav bi şeyi andırıyor ama değil, o da değil deriz. Merak ediyorum, böyle kafasından melodiler uyduran kaç kişiyiz? Herkese olur mu ki bu? 

Dün Kuru Otlar Üstüne’yi izledim en sonunda. Uzunluğu beni korkutmuştu bu zamana dek. Evde yalnız olunca, dedim açayım. Fasılalarla tüm öğleden sonramı filme verdim. İyi de ettim. O kuru otlar hakkında ben de düşünmüştüm evvel ezel.

Lise birinci sınıfta edebiyat öğretmenimiz -yaşıyorsa ömrüne bereket, öldüyse ruhuna rahmet dilerim. Beni tatlılıkla takdir eden, yazmamı teşvik eden tek edebiyat öğretmenimdi. Üniversite dahil.- bir arkadaşımızı seçip onu bir başka nesneye benzeterek anlatmamızı istemişti kompozisyon ödevi olarak. Sınıftaki benden başka tek kız olan S.’yi anlatmıştım. Onu üstüne basıldığında bile yeniden yeşeren, etrafındaki çiçekleri güzelleştirdiğinin farkında bile olmayan, zaten tüm bunları dert etmeyen, kendi yaşama sevinciyle mutlu olan sessiz, sakin çimenlere benzetmiştim. Sahiden de öyle bir kızdı ve bu sakin, kendine yeterli haline bayılırdım. 

Duygulu, güzel bir yazıydı. Arkadaşıma hediye olsun diye yazmıştım. Sınıf da, kız da, öğretmen de çok beğendi. Edibe Hanım -adı buydu öğretmenin. Adına layıktı.- herkese kimi anlattın diye sorduğu halde bana sormadı. İncelik göstermiş olduğunu sonradan arkadaşıma “Bana sormadı ama ben seni yazdım,” dediğimde anladım. Bekliyordum ki, sen sahiden beni bu kadar çok mu seviyorsun desin. Oysa öyle olmadı. “Ben ayak altında ezilen, gösterişsiz çimen miyim?” diye üzüldü, gönül koydu. 

Edebiyatın güçsüzlüğünü o gün anladım:)))

Bu sabahki şarkı en çok Şıle’me ve Ekmekçi’me gelsin. Sabah uyandığımda hay nıkınaa diyerek omuz titrettim. Onlar da titretsin.