Omelas Günlükleri

 Dün bir arkadaşımın daha hastalığının ilerlediği haberini aldım. Büyük dayımız da hastaneye kaldırılmış. Oradan buradan başka böyle şeyler de duyup duruyorum. Aman be dedim, kendimi şarkı söylemeye vurdum yine. Onun dışımda biraz çiçeklerle ilgilendim. Bugün daha çok bakacağım onlara.  Mart değil Nisan sonu filan gibiydi hava. Bütün gün kapı pencere açık oturduk. Gece yatarken belki üşürüm diye kombiyi biraz yakayım demiştim, sen misin yakan! Sabaha karşı sıcaktan bunalıp ter içinde uyandım. Sonra ezan başladı. Sonra kuşlar, sonra alt kattaki köpeğimiz Toni, arkasından Loki… Bütün hayvanlar enerji dolu maşallah. Loki dört gündür kuduruyor. Kış boyu yattığı minderden böyle hörrrr diye canavar gibi kalktı. Bir o yana bir bu yana koşturuyor. Hiç bir şey yapmasa gelip bacağıma minik pati atıyor, kalk iki oynayak diye. Bense oturduğum her koltuğa yapışıyorum adeta. Yorgunluk değil de, ayy ne güzel oturuyorum işte, niye kalkıcam ki halinde.  Eh, bu durumda en iyisi yat kızım a...

 Emirgan’a gittik N.cüğümle. Henüz dallar yeşermemiş, lalelerin bidicik yeşil sapları görünüyor. Kediler tokça, martılar tok bile olsalar hep aç. Yanımızda götürdüğümüz kedi mamalarını aralarında kavga dövüş olmadan bitirdiler. N. karanfilli tarçınlı bir çay demlemiş, yanına peynirli sandviç. Zaten bunları hep o düşünür, canım benim.Bir de tam hizmet; gelir beni arabayla alır, geri getirir filan. Biraz yürüdük, çokça orada burada oturduk. Açmış nergisleri, sümbülleri kokladık. Bir kez daha İstanbul ne güzel dedik, hayat ne güzel. Bu da klasiğimiz, evden çıkalım buluşalım der, çıkana kadar üşenir sonra gittiğimiz yerde bir noktada bu sözleri söyleriz, güleriz. Epeyce gezmişliğimiz, birkaç güzel mekan keşfetmişliğimiz var. Son kararımız, nerede Beltaş bulursak, orada oturmak. Çayı kahvesi yemesi içmesi hem güzel hem de hesap ödeyince sinir basmıyor insana. Zamanında ikimizin de cafe, restoran işletmişliğimiz var. Fahiş fiyatlara hak vermiyor değiliz hesaba vurunca ama sonuç değişmiyo...

 İki gündür bebek adımlarla en hafifinden Leslie’yle yürümeye başladım terasta. Sadece on dakika şimdilik. İkindi zamanı da E. İle cadde başına kadar yürüyüp dönüyoruz. O da en fazla yarım saat. Bilekten dizden koldan aldım ağzımın payını ya, öyle deli gibi abanmıyorum. Yine de bu sabah uyandığımda sağ omzum, dirsek ve diz merhaba biz buradayız dedi bana. Yav, ne olacak bu işin sonu? Yürümeyeyim mi, esnemeyeyim mi, hiç mi spor yapmayayım, n’apim ben? Sabahtan romana oturdum, bir sayfa çıktı yine. Üzmüyorum, kasmıyorum, yazmıyormuş gibi yapıyorum kendime, bakalım… bakalım. Enis Batur’un bir söyleşisini izledim. Orhan Pamuk buna dermiş ki, sen iyi bir cümle yazınca yerinden kalkıp bi dolanmıyor musun yani? Enis bey dolanmaz, devam edermiş. Ben de sağlamca yazdığımda kalkıp süpürge yapıyorum, toz alıyorum. Yalnız değilmişim, işten kaçmak değil kafa toparlamakmış o yaptıklarım bak. Bir ara ev işi yapmanın en kolay yolu yazmaya oturmak diye gülüyordum kendime.  Severance’ın bölümle...

 “Aman, herkesin bir derdi var işte,” dersen sen konuşmuş olursun. “İnsanoğlu gamdan hali değildir/ Her birini bir efkara yazmışlar” dersen şiir seninle konuşmuştur.

 Dün dişçim işimi bitirip, taa Haziran’a kadar gelme artık deyince neredeyse boynuna sarılacaktım. Korku filan değil artık, can sıkıntısına dönüyor çünkü ay buram acıdı, şuram ağrıdı şeyleri. Öyle mız mızz arkanda kambur gibi. Eve hoplaya zıplaya geldim. Hemen kararlar aldım, yarın sabah spor rutinime başlayacağım. Yürüyüşlere çıkacağım. Getirin soframı, çalsın sazlar oynasın kızlar. Teyzemiz şu an ameliyatta, aklım onda. Dün konuştuğumuzda hiç kendisine yakışmayan bir şekilde neşesizdi sesi. Yine konuşuruz teyzecim deyince inşallah dedi. İçim burkuldu. Anneciğimden bir kan tahlili ve renkli doppler (böyle mi yazılıyor bu?) istemiş doktoru. O da iyi olsun, bitanem benim. Arkadaşımın kitabı çıktı geçen hafta. Hemen gidip alayım demiştim ama fırsat bulamamıştım bir türlü. Dün Mecidiyeköy’deki İstanbul Kitapçısı’nda buldum. “A, bu sabah geldi. Yeni dizdik,” dedi kasadaki kız. Kapakta Oğuzcuğumun tanıdık eli.  Didem çok iyi bir editör, çok da can bir Ankaralı kadındır. İlk görüşte...

 Evveli gün sokakta çok gezdim ya, dün kendime kitap partisi verdim. Bu da şu demek: İş güç yapmıyorsun, yatıp kitap okuyorsun bütün gün.  Figen Şakacı’nın Bitirgen’ini bitirdim önce. Ne güzel yazıyor Figen Şakacı. Geçen yıldı sanırım, Pala Hayriye’sini okumuş, pek sevmiştim. Hadi ondan devam edeyim deyip Kesekli Tarla’ya geçtim. Üç öyküden sonra canım roman çekti. Afşin Kum’un Sıcak Kafa’sını okudum. Hızlı ilerliyor zaten, öğleni az geçe o da bitti. Kitap güzel ama dizisini daha bir beğenmiştim. Neden devam etmediler ki? Yazık. Hadi tekrar öykü okuyayım diye Melisa Kesmez’in Nohut Oda’sına başladım. Onun öyküleri de başladın mı bırakamadığın çekirdek gibi. Hafifliğinden değil sürükleyiciliğinden bahsediyorum elbette. Sonrasında elimdeki kitaplardan hangisini okusam diye her birinden on on beş sayfa okuyup sıradaki kitabı belirleyeyim dedim. Artık işin o kısmı da, hani süper bir sofrada tıka basa doyarsın ama gözün hala yemededir, o hesap oldu.  Bunların hepsi iyi oldu. F...