Unutmuşum

Unutmuşum blog yazmayı. Yönetmeyi, yeni yayın eklemeyi filan. Uğraşırken de hevesim kaçıveriyor. İPad’de yazmaya da alışamadım zaten yıllardır. Bu işi karakarakartallar diye daktilodan öğrenmiş nesildenim sonuçta. Klavyemin tuşlarına hâlâ tak tak basarım. Değişmedi, değişmez.  Word’ün canını yiyeyim ben. Onun hakkıdır yazarlığımın yarısı. 

Bu işe ekmekçikız’ın her güne üç güzel şey demesiyle, Şule’nin güzellikler defteri diyerek devam ettirmesiyle heveslenip başladım. Geç bile kaldım. Her sabah onları ve takip ettikleri sayfalardan diğer güzel kadınları bulup okuyarak twitter gündemini  karabasanından kurtuldum. O halde hadi ben de yazayım şuraya üç güzel şey dün için. Mızlanıp durunca elime ne geçiyor sanki? Kendimi gaza getiriyorum anca.

Loki göbek açtı, ilgi istiyor tam şu an. Bir göbüş sevip geliyorum geri, durun.

Yok, başka bir şey istiyormuş, göbek sevemedik bu sabah. Henüz. Ne istediğini de anlamadım ama büyük ihtimalle yazmama bozuldu. Ciddiyim, bu kedi ne zaman yazmak için otursam arkama geçip ağlıyor. Oğlum da elime kitap aldığım anda ağlar, ilgi isterdi küçükken. Onu omzuma oturtup sallana salllana okumaya devam ettiğim vakidir. İlk eşim de boşandıktan sonra evden giderken “Oh, oturursun artık rahat rahat selüloz yığınlarının içinde” demişti. Çok gülmüştük. Okumak bağımlılığım benim. Sebepsiz, talepsiz okurum. Dünya hikayelerden oluşuyor benim için. Her şeyi, okuduğum bir ya da bir kaç hikayenin kıyasıyla, ışığıyla anlamlandırarak anlayabiliyorum. Varsa başka bir gerçekliği insan hayatının, kendinde gerçekliği, bunu öğrenmemi engelliyor bence ama ne yapayım, iptilamdır, tüm iptilalıklarım gibi severim. Sevmesem neden devam edeyim zaten?

Dün kar yağdı. Pamuk balyaları halinde, hiç durmadan. Yıllardır yağmadığı gibi yağdı. Sekiz aydır ertelediğim dişçi randevuma denk gelmesi işte bu, günün ilk güzelliğiydi diyelim. Dişçiye gitmek zorunda olmasam evden çıkmaz, o karın altında ta nerelere gitmez, hem kar altında yürümenin hem de eve kavuşmanın güzelliğini yaşamazdım. Nasıl? Bu bir güzellik sayılır mı? Bal gibi de sayılır.

Hadi ikiyi bulalım. İkincisi, sevgilimin benimle dişçiye gelmesi, sonrasında ihtimamla ilgilenmesi, o karda her bulduğu eczaneye girip nikotin bandı araması,  ben yiyemiyorum  diye gizli gizli yemek yemesi filandı. Ben bunları bir başkası için yaparım da, birisi benim için yaptığında gözüm doluyor nedense. Zaten azıcık bir hastalansam her şeye gözüm dolar, ağlamaya hazırımdır. Hastayken huysuz olduğumu söylüyorlar. Değilim bence ama ben bilmem etraf bilir tabii çektiğini.

Üçüncüsü, kitap okuma grubumun jestiydi. Dün gece benim önerdiğim bir kitabı, efsane Mülksüzler’i ele alacaktık online grubumuzda. Benim konuşacak halim yok, siz konuşun ya da erteleyelim dediğimde tereddütsüz erteleriz dediler. Arkadaşımın kızının beni kattığı bir okuma grubu bu. Hepsi çocuğum, hatta biraz sıksam torunum olacak yaştalar. Yaşıtı  olmayan insanlarla ilişki kurmakta güçlük çekerim hep. Başlarda bundan korkuyor, çekiniyordum. Çenem mi düşük, çocuklara nutuk çeker gibi mi davranıyorum şeklinde kaygılarım vardı. Yaşımdan dolayı saygı görmek istemiyordum. Öyle olmadığını görmek beni mutlu ediyor. 

Son olarak bu sabah ağrım epey hafiflemiş uyandım. Kahvemi, sigaramı içebildim. Nikotin bandını çıkardım, ki sahiden iş görüyormuş, deneyimlemiş oldum.

Sabah uyandığımda aklımda şu şarkı vardı deyip bir YouTube videosu ekleyecektim buraya ama nasıl yapacağımı bulamadım. Asu Maralman’dan “Yaktın Recep” diyeyim, isteyen bulup dinlesin. 

Artık dün gece ne görmüşsem rüyamda….