Biri kapasın şu kapıyı! Lütfen!

Sabah mı gece mi bilmem, saat beşte kalktım. Soğuk. Çok soğuk. Kombiyi kökledim ama yetmiyor, yetemiyor. Uyuyup uyandığım o aralıklarda aklımda bir şarkı, gitmiyor, gidemiyor. 

Gir içeriye kapıyı kapat etme bi kelime suratıma bak… Delireceğim, bu şarkı aklıma nasıl takılmışsa uyandıkça tövbe deyip tekrar gözümü kapatıyorum, az dalıyorum, hadi gene gir içeriye kapıyı kapat….  Unutayım diye aklıma türkü getiriyorum, tekerleme getiriyorum, kafama bere takıp gözüme kadar indiriyorum. Olmuyor, olamıyor. Etme bi kelime, suratına…

O kapıda durup bu kıza bu şarkıyı yaktıran kimse, bilsin ki uykumun içine etti. Gir içeri kardeşim.o kapıyı da kapat, başlayacağım nazına. Bırak uyuyalım. Kapına da pencerene de…

Zaten kahvaltılar ve akşam yemeklerinde izlediğimiz Avrupa Yakası’ndaki Volkan sayesinde yıllar sonra hortlamış fındık fıstık oof oof kabusu da var. Böyle kafaya takılıp uyku kaçırtan şarkılar yasaklansın!

Kalben yasaklanmasın ama. Bazı insanlara tuhaf geliyor davranışları. Çünkü sıradanlığımız içinde avangardı unuttuk. Klişeler içinde yaşamanın, değer yargılarımızı ortalamalarda tutmanın kolaycılığına çok fazla daldık. Bir yandan ilginçlik peşinde koşup bir yandan birbirini tekrarlayan şeyler beklemek, sahiden farklı bir şey yapan birini görünce tedirgin olmak. Birisi değişik bir tarz geliştirsin istiyoruz ama o değişikliğin sınırlarını biz çizelim. En fazla iki milim değişik ol bak, üç milim olursa çıkarsın sınırdan.

Sanat önce sanat için olacak ki toplum için bir işe yarasın arkadaşım!  Ha, senin toplumuna yaramaz, çoluk çocuğunun toplumuna yarar, orasını ben bilemem. Sen yap sanatı, at kenara, ilerde lazım olur. 

….

Sonra dedim ki, ne yapacağım bu saatte şimdi ben? Atsan atılmaz, yatsan yatılmaz. Kalk dedim, çık sokağa, baktın çok buzlu yerler, pastaneden poğaça alıp dönersin. Yürürsen de yürürsün. Otomatiğe bağladım, fazla düşünmeden giyindim çıktım. Ben çıktığımda akşamüstü gibiydi aydınlık, döndüğümde sabah olmuştu. 

Caddenin başına kadar yürüdüm. Ortalarda bi yerde çok usturuplu şekilde kıçımın üstüne yumuşacık düştüm. Unutmuşum o saatlerde insanların işe, okula gitmek için yollara çıktığını, yalnız değildim artık. Hatta hiç yalnız değildim, kalabalıktık, çok kalabalık. Ayağında spor ayakkabı olan yaşlılar hiç düşerim diye düşünmeden rap rap yürüyordu. Liseye giden kızlar sabahın o saatinde kol kola girmiş normal normal yürüyordu, gülüşerek. Bir baba genç kızının koluna girmiş bir şeyler anlatıyordu, onlar da gülüyordu. 

Yürüyüşe başlangıç şarkımla yürüdüm, Boşver Arkadaş, İlhan İrem. Çocukluğumdan beri üzüntüden kurtuluş çıpam bu şarkı. Hala da yürümeye onunla başlarım. Simit aldım caddenin başından, yirmi lira olmuş. Olmuş mu sahiden, kazıklandım mı yoksa? Bu aralar tutan tuttuğunu öpüyor, malum. 

Ben liseye giderken, babam bu yollardan okula götürürdü beni Dodge kamyonetiyle. Üniversiteye başladığımda o kamyonetin kasasında boğaz köprüsünden Haydarpaşa’ya geçtiğimizi hatırladım, oradan Mavi Tren’e bindirir, binbir öğütle uğurlarlardı beni. Renkli bir çantam vardı. Ankara’dan gelirken kirli, Ankara’ya dönerken temiz giysilerimi taşırdım içinde. Mavi trende yanıma kim oturacak, sabaha kadar kiminle sohbet edeceğim diye düşünürdüm kamyonetle giderken. Yemekli vagonda bira mı içeriz, çay mı?

Pastaneden poğaça, sıcak ekmek alıp eve dönerken karşıdan gelen anne oğul “Dikkat et abla, çok kayıyor burası,” dediler. Düşmemek için minik adımlar atıyormuş gibi yaptım,  gerçekteyse Funnel of love’ın ritmine uyup dans ederek el salladım ben de onlara. 

Al sana bir sürü güzel şey :)