Türkiye Kadıköy Olsun!

Gültepe’den Kadıköy’e gittim bugün. Dünya değişiyor, biliyor musunuz? Hani bizim buralar kıçı başı oynayıp duran Merkür’se mesela, Kadıköy galaktik konsey. Te o derece!

Ne güzel bir güneşti o, güzel İstanbul’um benim. İyi ki sabahtan düşmüşüm yollara. Yüzümde bir gülümsemeyle dolmuş beklerken, karşı kaldırımda on dört on beş yaşlarında, genç irisi bir kız “Dayııı!” diye bağırdı gülerek. Dayısı da taş çatlasa yirmi yaşında bir oğlan, altında modifiyesi sağlam, çıkartması bol, ucuz bir motor, gurrr gurr edip lastikleri yakarken “Ne  baarıyon kız çingene gibi?” dedi bağıra bağıra. İkisi de çingene bu arada. Bizim yan sokaktalar.

Beşiktaş’tan vapura bindim. Gökyüzünde sevdiğim tek martı türü, hani şu küçücük, bembeyaz, gagası kavuniçi olanlar. Denizde her dalganın başında balkıyan güneş… Yarabnim sen büyüksün, bu şehri yaratan insanlar büyüksünüz… Hayran hayran ülkemi seyrettim. Gözümü camdan ayıramadım. Yolda sıkılır da kitap okurum diye taşıdığım İPad’e yandım. 

Beşiktaş iskelesinden tramvay durağına doğru geçerken o arada bir adam tıngır tıngır saz çalar hep. Yine çalıyordu. Karşıdan gelen yaşlı bir amca saza uyup oynayarak geldi geçti yanımdan. Tramvay beklerken üç kadın işçi gördüm, belediyenin temizlik işçileri, sağlam yapılı, geniş geniş gülen kadınlar. Bir sigara yaksam mı diye düşünürken baktım tramvay geliyor. Kullanan vatman da bir genç kız. Ama ne kız! İncecik, güzel, hoş bir makyaj yapmış, yarattığı etkinin de farkında, te maşallah! Karşıdan bu sefer genç bir oğlan oynayarak geldi, herkes birbirine yol vermek için yarışırken tramvaya bindik. Yaş ortalamamız yetmiş filan.

Bir çiçekçi kadın bindi sonraki duraktan. İstanbulkart’t bastı, yetersiz bakiye. Tramvay ayağa kalktı: Benden bas! A, lütfen benden bas! Çiçekçi kadın altta kalır mı. sağolun gerek yok, konuştum hanfendiyle, doldurup birazdan basıcam dedi.

Moda’ya yakın, sırıta sırıta indim tramvaydan. Türkiye Kadıköy olsun diye bağırmadıysam efendiliğimdendi.