Tembel günler

 Dün bir arkadaşımın daha hastalığının ilerlediği haberini aldım. Büyük dayımız da hastaneye kaldırılmış. Oradan buradan başka böyle şeyler de duyup duruyorum. Aman be dedim, kendimi şarkı söylemeye vurdum yine. Onun dışımda biraz çiçeklerle ilgilendim. Bugün daha çok bakacağım onlara. 

Mart değil Nisan sonu filan gibiydi hava. Bütün gün kapı pencere açık oturduk. Gece yatarken belki üşürüm diye kombiyi biraz yakayım demiştim, sen misin yakan! Sabaha karşı sıcaktan bunalıp ter içinde uyandım. Sonra ezan başladı. Sonra kuşlar, sonra alt kattaki köpeğimiz Toni, arkasından Loki… Bütün hayvanlar enerji dolu maşallah. Loki dört gündür kuduruyor. Kış boyu yattığı minderden böyle hörrrr diye canavar gibi kalktı. Bir o yana bir bu yana koşturuyor. Hiç bir şey yapmasa gelip bacağıma minik pati atıyor, kalk iki oynayak diye. Bense oturduğum her koltuğa yapışıyorum adeta. Yorgunluk değil de, ayy ne güzel oturuyorum işte, niye kalkıcam ki halinde. 

Eh, bu durumda en iyisi yat kızım aşaya, al eline kitap mayışa mayışa oku. Öyle yapıyorum. Sue Grafton’un Kinsey Millhone’lu polisiye serisine başladım. Tam benim kafadan bir kadın Kinsey, canım benim.

Dün Smule’de söylemiştim, bu sabah mırıldanarak uyandım. Ari Barokas ne güzel şarkılar yaptıydı ama di mi?