Sızı

Sızım sızım sızlar dişim

Çenemde fırtınalar

Ve yıllardan beri  baktırmadığım diş taşlarım

Sanki benden hesap sorar

Bilirim sonu var bunun

Bilirim sonu gelir her dişçi koltuğunun

Güünaaayydıın. Dün yine dişçi koltuğunda ağzımın bir yanı uyuşuk, çenem ayrık otururken, vız vız dişçi aleti çalışırken zaman geçsin diye bu sözleri uydurup söyledim içimden. Artık o güzelim şarkıyı böyle anımsayacağım, size de bulaşsın, nefret edin benden :)))

Daha bir gün olmuştu önceki ameliyatın acısının geçmesi, yine bir hafta acı çekeceğim diye suratsızdım. Bu seferki operasyon dikişlerin alınması ve diş taşı temizlenmesiymiş sadece. Bir sevindim, bir sevindim. Doktor, üç saat bir şey yeme, içebilirsin dedi. Suyu filan kastediyordu tabii ama benim gözümde rakı sofrası canlandı. Üç saat sonra ağzımdaki uyuşukluk geçince kurdum o sofrayı, Önce canım Alev Özkazanç’ın Corpus Dergi’deki söyleşini yürü be kızım, oh be biri anlayabileceğimiz şekilde açıkladı başımıza neler geldiğini en sonunda, gel buraya da bağla ağzını öpiim nidaları eşliğinde  izledik. Üstüne de bir bölüm Şahsiyet. Azıcık kitap okudum üstüne, azıcık da dinledim. Misler gibi uyudum. Şahane bi şekilde de uyandım. 

Rüyamda Dilek’i gördüm. Sen hiç ütü yapmıyorsun artık diye tatlı tatlı söylenerek benim için bir elbise ütülüyordu. Kilo vermiş, saçlarını bir hoş kestirmiş, üstünde şık bir tayyör takım. Yahu ölünce ama güzelleşmişsin kız dedim, gülümsedi.

Alev Özkazanç’ın söyleşisini bırakıyorum buraya. İzlerseniz sizin kafa da bizimki gibi epey açılacak, eminim. Yaşasın Ankaralı kadınlar!